Οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟΤ στις 23 Σεπτέμβρη 2010 ήταν μπροστά στο προαύλιο χώρο του ΑΠ για να συμπαρασταθούν σε συναδέλφους. Το ίδιο συνέβη και στις 15 Φεβρουαρίου 2007. Αυτό που μου προκάλεσε έκπληξη σε σχέση με τη συγκέντρωση του 2007 ήταν η πρωτοφανής προσέλευση τόσων πολλών συναδέλφων. Με λύπη μου διαπίστωσα πως η αθρόα αυτή προσέλευση δεν οφειλόταν κατα κύριο λόγο στα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων.
Μήπως είναι καιρός να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα των συνδικαλιστικών φορέων; Ο αγώνας είναι αέναος και δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία κατάληξης. Οι μάχες δεν πρέπει να υπολογίζονται επιπόλαια αλλά πάντα με τη συνετή επίβλεψη των συνδικαλιστικών φορέων. Όσο κι αν μας απογοητεύουν οι ενέργειες των συνδικαλιστών συναδέλφων μας δεν πρέπει να πέσουμε στο λάθος της συλλήβδην καταδίκης του συνδικαλιστικού κινήματος. Με καθημερινό αγώνα διορθώνουμε ό,τι στραβό βλέπουμε. Δεν είναι "μαγκιά" η ικανότητα να εντοπίζουμε τα λάθη. Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Το δύσκολο είναι να πάρουμε τα λάθη στα χέρια μας, να τα στύψουμε και να πιούμε το χυμό των ορθών ενεργειών (μέσα απο τα λάθη προχωρά η ιστορία και το ίδιο μπορεί να εφαρμοστεί και στο συνδικαλιστικό κίνημα)
Καθώς ήμουν ανόητος δεν ήλεγξα τη μπαταρία της βιντεοκάμεράς μου. Συνεπώς θα αναρτήσω το video γνωστού ειδησεογραφικού ιστότοπου που ήταν παρών:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου