Πρώτα ο πολίτης

Το 2009 λίγο πριν της Ευρωεκλογές, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου έδωσε μία συνέντευξη τύπου και μεταξύ άλλων μίλησε για το ζήτημα των συμβασιούχων. Παραθέτω το απόσπασμα της ερώτησης και της απάντησης για να μπορέσουμε να σχηματίσουμε μία εικόνα για την αξιοπιστία των πολιτικών στη χώρα μας. Όλη η συνέντευξη μπορεί να διαβαστεί πατώντας το τίτλο.

Β. ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ («ΑΝΤ-1»): Κύριε Πρόεδρε, επειδή έχετε πει ότι προσδίδετε ένα δημοψηφισματικό χαρακτήρα σε αυτές τις εκλογές και με βάση το ότι υποστηρίζετε ότι θα είναι πρόκριμα για τις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν, θα ήθελα να μας πείτε και αν μπορείτε να δεσμευτείτε, τι ακριβώς θα κάνετε στην περίπτωση των χιλιάδων συμβασιούχων. Θα τους μονιμοποιήσετε εάν εκλεγείτε πρωθυπουργός ή θα ισχύσει, θα εξακολουθήσει να ισχύει το Προεδρικό Διάταγμα του κ. Παυλόπουλου; Σας ευχαριστώ. Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρώτα απ' όλα, είναι απαραίτητο να καταδικάσουμε το γεγονός ότι, παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις σχεδόν προ εξαετίας, της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, που έλεγε ότι θα τελειώσει αυτή η υπόθεση των συμβασιούχων, ουσιαστικά, έχει φτιάξει κομματικά εργοστάσια, που παράγουν τα STAGE, τους συμβασιούχους, τις σχέσεις με τα μπλοκάκια, τους ανασφάλιστους εργαζόμενους ή, μέσα από τις εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, έναν πραγματικά εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος υπάρχει για να είναι σε ομηρία ο νέος άνθρωπος. Αυτός ο νέος άνθρωπος, που ζητάει προοπτική και τρέχει από το ένα στο άλλο βουλευτικό γραφείο, για να μπορεί να εξασφαλίσει στο ελάχιστο - εάν το εξασφαλίζει - τα προς το ζην. Για μένα, αυτό είναι βαρβαρότητα. Πέστε το αναλγησία, πέστε το απανθρωπιά, πέστε το κοινωνική αδικία. Εγώ το λέω «βαρβαρότητα», διότι έτσι το αισθάνομαι και έτσι το αισθάνεται και ο νέος άνθρωπος, με τον οποίο μιλώ καθημερινά. Άρα, λοιπόν, τι πρέπει να γίνει; Να σταματήσει αυτή η λογική των STAGE στο Δημόσιο. Των κομματικών STAGE. Καταρχήν, αυτά ήταν και είναι για τον ιδιωτικό τομέα. Δεύτερον, να σταματήσει αυτή η λογική ότι, με το μπλοκάκι, θα μπορούμε να αποφύγουμε τις πραγματικές μας υποχρεώσεις απέναντι στους νέους, δηλαδή την εξασφάλιση μιας σωστής σχέσης εργασίας, με ασφάλεια, με σιγουριά. Και τρίτον, όπως έχουμε πει, σε ό,τι αφορά τους υπάρχοντες συμβασιούχους, όταν υπάρχουν πάγιες ανάγκες και δεν είναι εποχιακές, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι μόνιμοι. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η λογική, κάθε πέντε μήνες, έξι μήνες, οκτώ μήνες, να ανανεώνονται οι συμβάσεις τους, τις οποίες τις έχουμε απλώς και μόνον επειδή τους θεωρούμε μεν εποχιακούς, αλλά δεν είναι εποχιακοί. Και έτσι, αισθάνονται και αυτοί ότι βρίσκονται σε μια ομηρία. Αλλά δεν είναι μόνον ομηρία, είναι και αδυναμία να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια και τη δική τους προοπτική. Πρέπει να μπουν τάξη και κανόνες στη λειτουργία του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις.

Ο κος Γ. Παπανδρέου κατηγορεί τη ΝΔ οτι "έχει φτιάξει κομματικά εργοστάσια, που παράγουν τα STAGE, τους συμβασιούχους, τις σχέσεις με τα μπλοκάκια, τους ανασφάλιστους εργαζόμενους ή, μέσα από τις εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, έναν πραγματικά εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος υπάρχει για να είναι σε ομηρία ο νέος άνθρωπος". Συμφωνούμε όλοι πως η ΝΔ διόγκωσε σε τεράστιο βαθμό το πρόβλημα με αιχμή του δόρατος το παράλογο ΠΔ 164/2004(Παυλόπουλου)* αλλά θα έπρεπε να συμπληρώσει πως και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη δημιουργία και συντήρηση του παραπάνω καθεστώτος. Έπειτα αναφέρεται στους νέους που τρέχουν απο το ένα στο άλλο βουλευτικό γραφείο. Δεν το σχολιάζει αλλα είναι φανερό πως φέρουμε κι εμείς ευθύνη γιατί ως πολίτες αυτού του κράτους αφήσαμε τους κοτζαμπάσηδες να μας χειραγωγούν. Λες και το μέσο πνευματικό μας επίπεδο αγγίζει αυτό των προβάτων(;!). Κι εδώ όμως τα κέντρα εξουσίας έχουν το μερίδιό τους. Φέρνοντας το εκπαιδευτικό σύστημα στα μέτρα της παραγωγής εργατικού δυναμικού ίσα για να κινείται το γρανάζι διέλυσαν τα θεμέλια ενός υγιούς κράτους. Συνέπεια; Ένας φαύλος κύκλος μείωσης του βιοκοινωνικού επιπέδου: φόβος για το αν θα βγω ζωντανός απο το νοσοκομείο, για το αν θα μου ληστέψουν το μαγαζί, για το αν θα πρέπει να στείλω το παιδί μου στο σχολείο. Στο τέλος προτείνει 3 δρόμους επίλυσης. Το πρώτο δρόμο θα τον προσυπογράψω. Ο θεσμός των Stage είναι πρωτίστως εκπαιδευτικός και δευτερευόντως εξυπηρετεί την ομαλή μετάβαση του νέου στην αγορά εργασίας. Συνεπώς 6 μήνες είναι αρκετοί για να καλυφθούν οι παραπάνω σκοποί. Θα διαφωνήσω στο διαχωρισμό του δημοσίου απο το ιδιωτικό. Και οι δύο τομείς μπορούν να εκπαιδεύσουν εργατικό δυναμικό. Ο καθένας βέβαια μπορεί να απασχολήσει διαφορετικές ειδικότητες. Στο Υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν με Stage νεαροί πτυχιούχοι αρχαιολόγοι όχι όμως υδραυλικοί. Απο την άλλη το κράτος μπορεί να επιδοτεί(κατα 80% και όχι 50% όπως είναι τώρα και το υπόλοιπο να το βάζει ο επιχειρηματίας) τον μάστορα που έχει επιχείρηση υδραυλικών εγκαταστάσεων να πάρει με stage κάποιον υδραυλικό για βοηθό έως ότου μπορέσει να σταθεί ο νέος υδραυλικός στην αγορά. Το παράδειγμα που ανέφερα συμβαίνει πραγματικά εδώ και χρόνια αλλα κανείς δεν το σχολιάζει γιατί θίγει άτομα που δυσκολεύονται να βρουν κάπου δουλειά και βολεύονται με ψίχουλα. Αν όμως ακολουθούσαμε το μοντέλο που προανέφερα και υγιή οικονομία θα είχαμε και ο εργαζόμενος δεν θα αισθανόταν ανασφάλεια. Για το μπλοκάκι δεν μας λέει και πολλά πράγματα γιατί ξέρει οτι δεν μπορεί να το καταργήσει. Το θέμα είναι πως η σταθερή σχέση εργασίας έχει αποδείξει καλύτερα αποτελέσματα αποδοτικότητας του εργαζόμενου. Η ατάκα οτι ο εργαζόμενος στο δημόσιο κάθεται οφείλεται όχι στον εργαζόμενο αλλα στο δημόσιο που το αποδιοργανώνουν τα κέντρα εξουσίας για να το φέρουν στα μέτρα των συμφερόντων τους. Για το τρίτο δρόμο αναφέρει τη κάλυψη πάγιων αναγκών απο τους συμβασιούχους. Το να αποδείξεις οτι κάποιος συμβασιούχος στο δημόσιο καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες είναι πολύ εύκολο καθώς είναι οφθαλμοφανές(μία βόλτα απο τις δημόσιες υπηρεσίες θα έπειθε και τον πιο καπιταλιστή πρωθυπουργό). Το πρόβλημα είναι πως μέχρι στιγμής η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου όχι μόνο δεν έχει κάνει καμία ενέργεια προς αυτή τη κατεύθυνση αλλα συνεχίζει να διατηρεί παράλογα και άδικα εργασιακά καθεστώτα (βλ 24μηνο του ΠΔ Παυλόπουλου) χωρίς να διαφαίνεται και διάθεση απευθείας σύγκρουσης με τα εν λόγω καθεστώτα. Θα χειροκροτήσω τη τελευταία φράση ως την αισιόδοξη πλευρά της συζήτησης. Αλλα απο το να την πεις (ως Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης) μέχρι να την κάνεις πράξη (ως Πρωθυπουργός της κυβέρνησης) χρειάζεται στομάχι, καρδιά και μυαλό. *ΠΔ 164_2004 παυλοπουλου