Πρώτα ο πολίτης

Το 2009 λίγο πριν της Ευρωεκλογές, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου έδωσε μία συνέντευξη τύπου και μεταξύ άλλων μίλησε για το ζήτημα των συμβασιούχων. Παραθέτω το απόσπασμα της ερώτησης και της απάντησης για να μπορέσουμε να σχηματίσουμε μία εικόνα για την αξιοπιστία των πολιτικών στη χώρα μας. Όλη η συνέντευξη μπορεί να διαβαστεί πατώντας το τίτλο.

Β. ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ («ΑΝΤ-1»): Κύριε Πρόεδρε, επειδή έχετε πει ότι προσδίδετε ένα δημοψηφισματικό χαρακτήρα σε αυτές τις εκλογές και με βάση το ότι υποστηρίζετε ότι θα είναι πρόκριμα για τις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν, θα ήθελα να μας πείτε και αν μπορείτε να δεσμευτείτε, τι ακριβώς θα κάνετε στην περίπτωση των χιλιάδων συμβασιούχων. Θα τους μονιμοποιήσετε εάν εκλεγείτε πρωθυπουργός ή θα ισχύσει, θα εξακολουθήσει να ισχύει το Προεδρικό Διάταγμα του κ. Παυλόπουλου; Σας ευχαριστώ. Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρώτα απ' όλα, είναι απαραίτητο να καταδικάσουμε το γεγονός ότι, παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις σχεδόν προ εξαετίας, της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, που έλεγε ότι θα τελειώσει αυτή η υπόθεση των συμβασιούχων, ουσιαστικά, έχει φτιάξει κομματικά εργοστάσια, που παράγουν τα STAGE, τους συμβασιούχους, τις σχέσεις με τα μπλοκάκια, τους ανασφάλιστους εργαζόμενους ή, μέσα από τις εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, έναν πραγματικά εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος υπάρχει για να είναι σε ομηρία ο νέος άνθρωπος. Αυτός ο νέος άνθρωπος, που ζητάει προοπτική και τρέχει από το ένα στο άλλο βουλευτικό γραφείο, για να μπορεί να εξασφαλίσει στο ελάχιστο - εάν το εξασφαλίζει - τα προς το ζην. Για μένα, αυτό είναι βαρβαρότητα. Πέστε το αναλγησία, πέστε το απανθρωπιά, πέστε το κοινωνική αδικία. Εγώ το λέω «βαρβαρότητα», διότι έτσι το αισθάνομαι και έτσι το αισθάνεται και ο νέος άνθρωπος, με τον οποίο μιλώ καθημερινά. Άρα, λοιπόν, τι πρέπει να γίνει; Να σταματήσει αυτή η λογική των STAGE στο Δημόσιο. Των κομματικών STAGE. Καταρχήν, αυτά ήταν και είναι για τον ιδιωτικό τομέα. Δεύτερον, να σταματήσει αυτή η λογική ότι, με το μπλοκάκι, θα μπορούμε να αποφύγουμε τις πραγματικές μας υποχρεώσεις απέναντι στους νέους, δηλαδή την εξασφάλιση μιας σωστής σχέσης εργασίας, με ασφάλεια, με σιγουριά. Και τρίτον, όπως έχουμε πει, σε ό,τι αφορά τους υπάρχοντες συμβασιούχους, όταν υπάρχουν πάγιες ανάγκες και δεν είναι εποχιακές, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να είναι μόνιμοι. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η λογική, κάθε πέντε μήνες, έξι μήνες, οκτώ μήνες, να ανανεώνονται οι συμβάσεις τους, τις οποίες τις έχουμε απλώς και μόνον επειδή τους θεωρούμε μεν εποχιακούς, αλλά δεν είναι εποχιακοί. Και έτσι, αισθάνονται και αυτοί ότι βρίσκονται σε μια ομηρία. Αλλά δεν είναι μόνον ομηρία, είναι και αδυναμία να φτιάξουν τη δική τους οικογένεια και τη δική τους προοπτική. Πρέπει να μπουν τάξη και κανόνες στη λειτουργία του Δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις.

Ο κος Γ. Παπανδρέου κατηγορεί τη ΝΔ οτι "έχει φτιάξει κομματικά εργοστάσια, που παράγουν τα STAGE, τους συμβασιούχους, τις σχέσεις με τα μπλοκάκια, τους ανασφάλιστους εργαζόμενους ή, μέσα από τις εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, έναν πραγματικά εργασιακό μεσαίωνα, ο οποίος υπάρχει για να είναι σε ομηρία ο νέος άνθρωπος". Συμφωνούμε όλοι πως η ΝΔ διόγκωσε σε τεράστιο βαθμό το πρόβλημα με αιχμή του δόρατος το παράλογο ΠΔ 164/2004(Παυλόπουλου)* αλλά θα έπρεπε να συμπληρώσει πως και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τη δημιουργία και συντήρηση του παραπάνω καθεστώτος. Έπειτα αναφέρεται στους νέους που τρέχουν απο το ένα στο άλλο βουλευτικό γραφείο. Δεν το σχολιάζει αλλα είναι φανερό πως φέρουμε κι εμείς ευθύνη γιατί ως πολίτες αυτού του κράτους αφήσαμε τους κοτζαμπάσηδες να μας χειραγωγούν. Λες και το μέσο πνευματικό μας επίπεδο αγγίζει αυτό των προβάτων(;!). Κι εδώ όμως τα κέντρα εξουσίας έχουν το μερίδιό τους. Φέρνοντας το εκπαιδευτικό σύστημα στα μέτρα της παραγωγής εργατικού δυναμικού ίσα για να κινείται το γρανάζι διέλυσαν τα θεμέλια ενός υγιούς κράτους. Συνέπεια; Ένας φαύλος κύκλος μείωσης του βιοκοινωνικού επιπέδου: φόβος για το αν θα βγω ζωντανός απο το νοσοκομείο, για το αν θα μου ληστέψουν το μαγαζί, για το αν θα πρέπει να στείλω το παιδί μου στο σχολείο. Στο τέλος προτείνει 3 δρόμους επίλυσης. Το πρώτο δρόμο θα τον προσυπογράψω. Ο θεσμός των Stage είναι πρωτίστως εκπαιδευτικός και δευτερευόντως εξυπηρετεί την ομαλή μετάβαση του νέου στην αγορά εργασίας. Συνεπώς 6 μήνες είναι αρκετοί για να καλυφθούν οι παραπάνω σκοποί. Θα διαφωνήσω στο διαχωρισμό του δημοσίου απο το ιδιωτικό. Και οι δύο τομείς μπορούν να εκπαιδεύσουν εργατικό δυναμικό. Ο καθένας βέβαια μπορεί να απασχολήσει διαφορετικές ειδικότητες. Στο Υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν με Stage νεαροί πτυχιούχοι αρχαιολόγοι όχι όμως υδραυλικοί. Απο την άλλη το κράτος μπορεί να επιδοτεί(κατα 80% και όχι 50% όπως είναι τώρα και το υπόλοιπο να το βάζει ο επιχειρηματίας) τον μάστορα που έχει επιχείρηση υδραυλικών εγκαταστάσεων να πάρει με stage κάποιον υδραυλικό για βοηθό έως ότου μπορέσει να σταθεί ο νέος υδραυλικός στην αγορά. Το παράδειγμα που ανέφερα συμβαίνει πραγματικά εδώ και χρόνια αλλα κανείς δεν το σχολιάζει γιατί θίγει άτομα που δυσκολεύονται να βρουν κάπου δουλειά και βολεύονται με ψίχουλα. Αν όμως ακολουθούσαμε το μοντέλο που προανέφερα και υγιή οικονομία θα είχαμε και ο εργαζόμενος δεν θα αισθανόταν ανασφάλεια. Για το μπλοκάκι δεν μας λέει και πολλά πράγματα γιατί ξέρει οτι δεν μπορεί να το καταργήσει. Το θέμα είναι πως η σταθερή σχέση εργασίας έχει αποδείξει καλύτερα αποτελέσματα αποδοτικότητας του εργαζόμενου. Η ατάκα οτι ο εργαζόμενος στο δημόσιο κάθεται οφείλεται όχι στον εργαζόμενο αλλα στο δημόσιο που το αποδιοργανώνουν τα κέντρα εξουσίας για να το φέρουν στα μέτρα των συμφερόντων τους. Για το τρίτο δρόμο αναφέρει τη κάλυψη πάγιων αναγκών απο τους συμβασιούχους. Το να αποδείξεις οτι κάποιος συμβασιούχος στο δημόσιο καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες είναι πολύ εύκολο καθώς είναι οφθαλμοφανές(μία βόλτα απο τις δημόσιες υπηρεσίες θα έπειθε και τον πιο καπιταλιστή πρωθυπουργό). Το πρόβλημα είναι πως μέχρι στιγμής η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου όχι μόνο δεν έχει κάνει καμία ενέργεια προς αυτή τη κατεύθυνση αλλα συνεχίζει να διατηρεί παράλογα και άδικα εργασιακά καθεστώτα (βλ 24μηνο του ΠΔ Παυλόπουλου) χωρίς να διαφαίνεται και διάθεση απευθείας σύγκρουσης με τα εν λόγω καθεστώτα. Θα χειροκροτήσω τη τελευταία φράση ως την αισιόδοξη πλευρά της συζήτησης. Αλλα απο το να την πεις (ως Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης) μέχρι να την κάνεις πράξη (ως Πρωθυπουργός της κυβέρνησης) χρειάζεται στομάχι, καρδιά και μυαλό. *ΠΔ 164_2004 παυλοπουλου

Τους ΥΠΠΟΤες και τα ΜΑΤια σας!

Παραθέτω διαδικτυακή αρθρογραφία -κατα χρονολογική σειρά δημοσίευσης- για τη κινητοποίηση στην Ακρόπολη της 14ης και 15ης Οκτωβρίου 2010. (Τα σχόλια μπορεί να σας βγαίνουν αβίαστα αλλά έχω την εντύπωση οτι θα είναι και περιττά)

• Ένταση στην Ακρόπολη
• «Απελευθέρωση» της Ακρόπολης με χημικά και βία
• Στην Ακρόπολη τα ΜΑΤ
• Με προσαγωγές και ρίψη χημικών άνοιξε η Ακρόπολη
• Σε κλοιό και πάλι την Παρασκευή η Ακρόπολη
• Η «απελευθέρωση» της Ακρόπολης στα διεθνή ΜΜΕ
• «Απελευθέρωση» της Ακρόπολης με χημικά και βία
• Ασκήσεις ισορροπίας από τη Ν.Δ. για την κινητοποίηση στην Ακρόπολη
• Πεταλωτής: «Αδικαιολόγητες» οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων του υπ. Πολιτισμού
• Διαξιφισμοί κυβέρνησης – ΝΔ για τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟΤ
• Αρχαίο πνεύμα αθάνατο
• ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΗ ΗΤΑΝ Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ.ΤΙ ΑΛΛΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΡΕ ΠΑΠΟΥΤΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ;;
• ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΤΩΝ ΜΑΤ,ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΤΟΥ ΥΠ.ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ...ΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ!!!--ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ--
• Από την είσοδο της Αρεοπαγίτου η είσοδος στην Ακρόπολη
• Υπό το βλέμμα τουριστών...Συμβασιούχοι και αστυνομικοί παραμένουν έξω από την Ακρόπολη
• Νέα συγκέντρωση των συμβασιούχων στην Ακρόπολη

• Riot Police Clash With Protesters at Acropolis
• Protests in Athens Turn Violent
• Heurts entre la police et des manifestants à l'Acropole d'Athènes

Ο Άρειος Πάγος και οι Συμβασιούχοι

Οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟΤ στις 23 Σεπτέμβρη 2010 ήταν μπροστά στο προαύλιο χώρο του ΑΠ για να συμπαρασταθούν σε συναδέλφους. Το ίδιο συνέβη και στις 15 Φεβρουαρίου 2007. Αυτό που μου προκάλεσε έκπληξη σε σχέση με τη συγκέντρωση του 2007 ήταν η πρωτοφανής προσέλευση τόσων πολλών συναδέλφων. Με λύπη μου διαπίστωσα πως η αθρόα αυτή προσέλευση δεν οφειλόταν κατα κύριο λόγο στα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων.

Μήπως είναι καιρός να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα των συνδικαλιστικών φορέων; Ο αγώνας είναι αέναος και δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία κατάληξης. Οι μάχες δεν πρέπει να υπολογίζονται επιπόλαια αλλά πάντα με τη συνετή επίβλεψη των συνδικαλιστικών φορέων. Όσο κι αν μας απογοητεύουν οι ενέργειες των συνδικαλιστών συναδέλφων μας δεν πρέπει να πέσουμε στο λάθος της συλλήβδην καταδίκης του συνδικαλιστικού κινήματος. Με καθημερινό αγώνα διορθώνουμε ό,τι στραβό βλέπουμε. Δεν είναι "μαγκιά" η ικανότητα να εντοπίζουμε τα λάθη. Όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Το δύσκολο είναι να πάρουμε τα λάθη στα χέρια μας, να τα στύψουμε και να πιούμε το χυμό των ορθών ενεργειών (μέσα απο τα λάθη προχωρά η ιστορία και το ίδιο μπορεί να εφαρμοστεί και στο συνδικαλιστικό κίνημα)

Καθώς ήμουν ανόητος δεν ήλεγξα τη μπαταρία της βιντεοκάμεράς μου. Συνεπώς θα αναρτήσω το video γνωστού ειδησεογραφικού ιστότοπου που ήταν παρών:

Άλλα μου ΥΠΕΣ χθες και αλλιώς μου τα λές τώρα ΥΠΠΟΤη μου

Μία περίληψη των πεπραγμένων ποτέ δεν έβλαψε..Μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν και νέοι συνάδελφοι. Οι παλιότεροι, από την άλλη, μπορούμε να ξαναδούμε όλες τις κινήσεις με νέο μάτι κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες.

Μετά την ανάληψη της κυβέρνησης απο το ΠΑΣΟΚ επικρατούσε ένα μούδιασμα στα συνδικαλιστικά δρώμενα καθώς δεν ήταν ξεκάθαρο πως θα κινηθεί η νέα κυβέρνηση. Οι διαβεβαιώσεις και οι ενέργειες εκ μέρους των υποψηφίων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ σε αρμόδιες επιτροπές επι ΝΔ άφηναν την εντύπωση οτι θα υπάρχει βελτίωση για το ζήτημα των συμβασιούχων. Το ΠΔ 164/2004 (Παυλόπουλου) βρισκόταν στο στόχαστρο προς αποδόμηση.

Μπαίνει το νέο έτος και μετά απο επαφές που διήρκεσαν μήνες (και λόγω των εθνικών προτεραιοτήτων όπως το Ασφαλιστικό-Εργασιακό και το Οικονομικό αλλά και λόγω δομικής κυβερνητικής αταξίας) επιτυγχάνεται η μερική άρση του 24μήνου (μέσω εσωτερικής αλληλογραφίας Υπουργείου Εσωτερικών και Πολιτισμού). Το ΥΠΠΟΤ κινείται προς τη ψήφιση νομοσχεδίου με σκοπό αυτή την άρση μέσα στο καλοκαίρι. Τελευταία -κυριολεκτικά- στιγμή το επίμαχο άρθρο αφαιρείται πριν τη συζήτησή του στην αρμόδια επιτροπή ψήφισης στη Βουλή(αρχές Σεπτέμβρη).

Ο λόγος;

Πληροφορίες λένε πως το Υπουργείο Εσωτερικών το διέγραψε από το νομοσχέδιο με τη δικαιολογία πως σκοπεύει να το ρυθμίσει με δικό του νομοσχέδιο εντός ή μέχρι το τέλος Οκτωβρίου. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως μιλάμε για μία κλασσική περίπτωση προβολής υπουργών ("όχι εσύ...εγώ θα το ρυθμίσω για να φανώ "δημοφιλής" στους ψηφοφόρους"). Αφού όμως το επεξεργάστηκα λίγο διαπίστωσα πως είναι καλύτερα να δοθεί η λύση μέσω του Υπουργείου Εσωτερικών αφού -όπως επιβεβαιώνουν και από τη πλευρά του Υπουργείο Εσωτερικών- θα είναι όσο μαζικότερη γίνεται (το ΥΠΠΟΤ δεν είναι το μόνο υπουργείο με συμβασιούχους άλλωστε). Παρόλ' αυτά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου..

Οι αμφιβολίες μου αφορούν

• τη καθυστέρηση της επίλυσης. Ας μη ξεχνάμε ότι πέρασε ένας χρόνος από την εκλογή της νέας κυβέρνησης. Το Υπουργείο Εσωτερικών ως υπουργείο με βαριές αρμοδιότητες εθνικής σημασίας δεν δικαιολογείται να μην κινείται από τη πρώτη στιγμή προς τη κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων του ΠΔ164/2004. Προς τι τότε αυτή η καθυστέρηση; Εκτός κι αν θέλουν να μας πουν πως δεν είναι σημαντικό ζήτημα οι διαδικασίες πρόσληψης στο δημόσιο.
• τον τρόπο της επίλυσης. Πολύ φοβάμαι πως μία "καθολική" επίλυση θα επιτύχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: ένα νομοσχέδιο που θα περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις εργασιακές συνθήκες οδηγώντας τους εργαζομένους στο Μινώταυρο της γραφειοκρατίας. Το γνωστό τέρας που αντιμετωπίζουν εδώ και δεκαετίες τα αναπτυξιακά προγράμματα της χώρας.

Ο συνάδελφος osci στο τελευταίο σχόλιο ρώτησε αν το παρατήσαμε το blog.

Δυστυχώς, είμαι αδικαιολόγητος.

Παρ' όλο που θα μπορούσα να αναφέρω διάφορες δικαιολογίες είναι σίγουρο πως και ένα πεντάχρονο παιδάκι θα μπορούσε να μου τις καταρρίψει όλες. Υπόσχομαι πως επανερχόμαστε στο ενεργό blogging καθώς μόνο οι κινητοποιήσεις και οι συνομιλίες με πολιτικούς παράγοντες δεν μπορούν να δώσουν λύσεις..Χρειάζεται και ζύμωση μεταξύ των συναδέλφων. Και το blogging είναι ένας από τους καλύτερους διαύλους επικοινωνίας

Από βδομάδα θα επιχειρήσω να το πιάσω από κει που το άφησα. Ζητώ την επιείκειά σας καθώς έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος.